چرا ما همیشه غم و غصه مونو میاریم و با بقیه تقسیم میکنیم ؟
چرا همیشه درد و رنجهامون تو روز روشن یادمون میوفته ؟
و چرا وقتی میخندیم ... وقتی حالمون خوبه ... وقتی شادیم ...
یاد دوستهای وبلاگیمون نمی افتیم ؟
چرا لبخند هامون رو ترجیح میدیم تو تاریکی بزنیم ؟
و گریه و ناله هامون رو تو روز روشن ؟
واقعاْ چرا ؟....
خودم از همه تون بدترم .... میدونم ... !
ولی دیگه تموم شد .......!!! از این به بعد سعی میکنم غمی تو کار نباشه ...!
البته اگه بزارن ....!
چه بخوای چه نخوای غم هست پس بی خیالش